martes, 20 de mayo de 2014

Como será Galicia en 30 anos...?

Boas, atopámonos no ano 2040 e durante os últimos 30 anos fomos testigos do empeoramento do noso entorno. É preciso que se comecen a tomar medidas para mellorar este aspecto e correxir erros que se puideran dar ata agora, xa é hora de darlle a atención que se merece á nosa natureza.

Para empezar, quero facer especial fincapé nas praias galegas. Unhas praias que foron un orgullo para tódolos galegos, pola súa limpeza e calidade, de feito, durante varios anos da primeira e ata a segunda década deste século, eran consideradas das mellores praias do país, chegando a contar con ata 128 bandeiras azuis no ano 2013, un coñecido distintivo de calidade outorgado pola Asociación de Educación Ambiental e do Consumidor (ADEAC). Este distintivo comezou a outorgarse cada vez a menos praias galegas a partir do ano 2020, a causa foi a desatención dos nosos areais, xunto con cada ano máis temporais que azotaron a nosa costa e non se loitou o suficiente para voltar a situación das praias a como estaban antes e o coidado dos paseos marítimos. Actualmente o número de bandeiras azuis situase en 78, moi lonxe das alcanzadas fai trinta ou corenta anos.


Outro punto ó que é moi importante tamén darlle atención é a situación dos nosos montes. Galicia sempre tivo unha gran porcentaxe de monte e bosque que hoxe en día está mermada e descoidada en gran parte. Unha das principais razóns para chegar a esta situación foi que unha boa parte dos nosos bosques sempre estiveron abandoados e cheos de maleza, outra que as características dos nosos bosques comezaron a cambiar cando se empezou a importar o eucalipto, especie coa que se empezaron a ver reducidas as zonas de fragas que eran tan típicas en Galicia, e a terceira e máis importante razón foron sempre os incendios forestais que teñen arrasado tanta masa forestal galega, aínda que sempre se falou de protexer máis os montes, de que estivesen máis limpos e penar ás persoas que se adicasen a prender lume nos mesmos, non chegou a dárselle a importancia esixida. 


Por isto debemos de concienciarnos todos por fin e débense crear unhas leis máis duras nestes aspectos para axudarlle á nosa terra a voltar ó esplendor de tempos mellores.

lunes, 21 de abril de 2014

Somos xente honrada

Nesta última entrada sobre a cultura galega, centrareime no mundo do cine, nunha película en concreto.

Somos xente honrada é o nome da película que triunfou nos premios Mestre Mateo, xa que gañou nada máis que seis premios: mellor largometraxe, dirección, guión, actor protagonista e de reparto, maquillaxe e peluquería.

Miguel de Lira, ou Antonio Durán "Morris" son dous dos famosos actores que participaron na película.


Miguel de Lira


Morris


Os protagonistas da película chámanse Suso e Manuel, dous pais de familia que son amigos desde sempre. Cumplidos os cincuenta anos, quedan sen traballo, e cando a situación xa é moi difícil, un día, mentres están pescando, atopan un paquete con dez kilos de cocaína.


Alejandro Marzoa


Este rapaz é Alejandro Marzoa, o director da película, naceu en Vigo no ano 1979 e trasladouse a Barcelona no 2001, onde se graduou na Escola de Cine e Audiovisuais de Cataluña (ESCAC) no 2006, na especialidade de Fotografía.

A continuación déixovos o trailer da película, a ver que vos parece:



Suso de Toro

Desta vez, a entrada tratará sobre outro escritor de grande éxito comercial.


Suso de Toro


Este é Suso de Toro, aínda que realmente se chama Xesús Miguel, naceu en Santiago, o 10 de xaneiro de 1956. Na universidade da súa cidade natal licenciouse en Arte Moderna e Contemporánea e traballou como mestre de ensinanza secundaria ata que decidiu deixalo para dedicarse de cheo á literatura. 

O seu irmán, Xelís de Toro, tamén é escritor.

Publicou en galego máis de vinte libros de narrativa, teatro e ensaio, os cales foron traducidos a varios idiomas; así como Polaroid, en 1986, Ambulancia, en 1990 ou Trece badaladas, no 2002; con esta última obra gañou o Premio Nacional de Narrativa e, posteriormente, esta obra sería adaptada ao cine por Xavier Villaverde.


Polaroid


Ambulancia


Trece badaladas


No ano 2010 anunciou o seu retiro como escritor e retoumou o seu posto de mestre de secundaria. 

Manuel Rivas

Nesta entrada falareivos dun escritor de moita sona que todos vós coñecedes e, seguramente, lestes os seus libros. Na actualidade está considerado como o escritor galego con máis proxección internacional, xa que a súa obra está traducida a vinte idiomas.


Manuel Rivas


Manuel Rivas naceu na Coruña, o 24 de outubro de 1957. Comezou como periodista aos 15 anos escribindo para El Ideal Gallego. Foi estudar a Madrid Ciencias da Información e colaborou en numerosos medios de comunicación, como El País, Diario de Galicia (do cal foi nomeado subdirector) e La voz de Galicia. Tamén presentou os programas da TVG Máis alá e O mellor.

No campo da literatura, deuse a coñecer como cofundador do grupo poético Loia, na revista co mesmo nome, onde apareceron as súas primeiras composicións en 1977. Entre as súas obras máis destacadas están Que me queres, amor? (1996) e tamén O lapis do carpinteiro (1998). Ambas novelas que foron levadas á gran pantalla, a última protagonizada por Luís Tosar.


Que me queres, amor?


O lapis do carpinteiro

Francisco Asorey

Francisco Asorey

O home desta fotografía é o escultor Asorey, o cal está considerado por algúns críticos como unha das figuras máis relevantes da renovación da arte escultórica española do século XX.

Despois de que Manolo na clase nos falara un pouco del, decidín buscar máis información e vouvos contar un pouco a súa vida.

Francisco Asorey naceu en Cambados, o 4 de marzo de 1889, polo tanto, hai pouco que se cumpliron 125 anos do seu nacemento. Aos 14 anos, marchou estudar a Barcelona, e alí obtivo os seus primeiros premios. Máis tarde, exerceu de mestre nun colexio de Bilbao.

En 1918, volve a Galicia e instálase en Santiago, onde casa e permanece ata a súa morte, o 2 de xullo de 1961. Aquí monta o seu propio taller de escultura, e envía as súas obras ás Exposicións Nacionais, obtendo gran éxito de crítica.

A continuación deixareivos algunha fotografía das súas esculturas máis relevantes.


Naiciña (1922, Arxentina)


Naiciña é o nome desta escultura, a cal é unha das máis famosas de Asorey. Na actualidade, atópase en Arxentina, xa que a trasladaron nos anos 20, e agora quérena traer para Galicia.


O tesouro (1924, Madrid)

Monumento a Curros Enríquez (1934, A Coruña)


Monumento a San Francisco (1926, Santiago)

Monumento a Ramón María Aller (1959, Lalín)

martes, 25 de febrero de 2014

Irmandiños en Moeche

Un dos escenarios das revoltas irmandiñas foi o castelo de Moeche; aquí, no ano 1.431, os vasalos oprimidos dirixidos polo fidalgo Roi Xordo, rebeláronse contra Nuño Freire de Andrade, que se atopaba nesta fortaleza, pero éste fuxiu, seguido dos sublevados (os cales derribaron parte do edificio) ata Pontedeume, pero os irmandiños, finalmente foron vencidos.




A segunda revolución Irmandiña protagonízase no ano 1.467, entón Moeche pertencía ó Conde de Lemos, o cal mandou ós irmandiños, tras ser derrotados, reconstruir todo o que destruíran no castelo.

O castelo de Moeche
Na actualidade, o castelo está completamente restaurado e pódese visitar, contén unha visita guiada e unha exposición histórica.

Dende o ano 1980 celébrase na fortaleza o Festival Irmandiño, para conmemorar e reivindicar, cun carácter festivo, o movemento dos Irmandiños, que se rebelaron contra o poder establecido, coas súas características de unión e defensa dos intereses populares.

Nesta festividade atoparás sardiñada, música, danza... e, sobretodo, moita esmorga; pódoche asegurar que non te arrepentirás de ir.

Cando chega a medianoite, os asistentes deste festival, armados con fachos, diríxese ao castelo, simulando a asalto dos irmandiños, para presenciar un espectáculo de pirotecnia.

A continuación, un breve vídeo con imaxes dun dos festivais no momento do "asalto" ao castelo:


Loita polos dereitos dos obreiros

Pablo Iglesias Possé, considerado o pai do socialismo en España, foi un político marxista, fundador do Partido Socialista Obreiro Español (PSOE) e da Unión Xeral de Traballadores (UXT).


Pablo Iglesias
Nace en Ferrol, o 18 de outubro de 1850, fillo de Pedro Iglesias e Juana Possé. Tras morrer seu pai, el, seu irmán menor e súa nai desprázanse a Madrid a pé, esperando ser acollidos por un irmán da nai, pero ao chegar alí atópanse con que éste faleceu e quedan desamparados.

Intálanse nunha buhardilla e Pablo foi internado no Real Hospicio Xeral de Pobres de Ave María e Santo Rei Don Fernando, e alí aprendeu o oficio de tipógrafo. A causa de escaparse varias veces para ver á súa familia foi expulsado deste hospicio.

En 1870 será elexido delegado ao consello local da AIT; e un ano despois, aparecerá o primeiro escrito da súa autoría no boletín Solidaridad titulado «A Guerra». Tras isto, comezou a sufrir persecucións até que en 1874 conseguiu acceder á presidencia da Asociación Xeral da Arte de Imprimir.

Comezou a preparar dende a clandestinidade un novo partido político de corte obreiro-socialista, que culminou o 2 de maio de 1879 coa fundación do PSOE.

En 1885 abandoou a presidencia da Asociación Xeral da Arte de Imprimir, e en 1886 sae á luz o primeiro número de "El Socialista", revista fundada por el mesmo que se continúa editando na actualidade.

En 1888 fundou a UXT, accedendo á súa presidencia en 1889; este mesmo ano acudiu ao Congreso fundacional da Segunda Internacional como representante portavoz do PSOE, e en 1890 encabezou a primeira manifestación do 1 de Maio en España, na que se esixía a xornada laboral de oito horas e o cesamento do emprego de nenos en actividades laborais.

En 1910 o PSOE conseguiu o seu primeiro deputado da historia no Parlamento Español, incrementándose o número de representantes posteriormente; pero en 1919 cesou parcialmente das súas obrigacións políticas por mor dunha pulmonía e unha saúde cada vez máis resentida.

Finalmente, morre o 9 de decembro de 1925 en Madrid e o seu cadáver foi embalsamado.

Monumento a Pablo Iglesias en A Coruña